ബുദ്ധവിഗ്രഹം

ആൾതിരക്കുകൾ ഒഴിഞ്ഞു പൊയ്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു ..
മരണം കഴിഞ്ഞ ശൂന്യത താണ്ടി പരിസരത്തെ ചൂഴ്ന്നു നിൽക്കുന്ന ചന്ദനത്തിരി ഗന്ധത്തിൽ മുങ്ങി ത്താഴുന്ന വീട്..
അടക്കം കഴിഞ്ഞു സുരഭിയുടെ മോൻ സുനിലുമൊത്ത് പ്രസാദം എന്ന ഈ വീട്ടിന്റെ പൂമുഖത്ത് വാക്കുകൾ നഷ്ടപ്പെട്ടു ഇരിക്കുമ്പോൾ…. അവളുടെ പുഞ്ചിരിക്കുന്ന മുഖം മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നു.

സൗമ്യയായ അവളുടെ മുഖത്തു എപ്പോളും കത്തി നിൽക്കുന്ന പ്രസാദം അറിഞ്ഞാവാം അളിയൻ ഈ വീടിനു പ്രസാദം എന്ന് പേരിട്ടത് എന്ന് തോന്നുന്നു. എങ്ങിനെയോ അയാൾ സുനിലിന്റെ കൈകൾ കവർന്നെടുത്ത് ഇത്രയും പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു… ”മാമൻ രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞിട്ടു വരാം മോനെ……..”
സുനിലിന്റെ മുഖം കറുത്തും വിളർത്തും കാണപ്പെട്ടു.

സത്യത്തിൽ സുരഭിയില്ലാത്ത ആ വീട്ടിൽ ഇനിയും ഏറെ നേരം നിന്നാൽ ഹൃദയം പൊട്ടിപോകും എന്നയാൾക്ക് തോന്നിയിരുന്നു . അയാൾ ഒന്നൂടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. ശ്മശാനത്തിൽ ഇനിയും കത്തിത്തീരാത്ത സുരഭിയുടെ ചിതയിൽ നിന്നും പുകപടലങ്ങൾ ആരെയൊക്കെയോ തേടി അവിടെ പരതുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഒരേയൊരു പെങ്ങൾ എന്നതിലുപരി അവൾ അയാൾക്കെല്ലാമായിരുന്നു…അമ്പത്തിനാലു കൊല്ലത്തെ ചിട്ടയായ ജീവിതത്തിന്റെയും, സഹനത്തിന്റെയും അളന്നുമുറിച്ച ജീവിത സപര്യ ഉപേക്ഷിച്ച് ഇന്നലെ അവൾ പോയി…
സുരഭിയുടെ ജീവിത ശൈലിക്ക് എല്ലാം ഒരു പ്രത്യേകതയുണ്ടായിരുന്നു..
അവളുടെ മുറിയിലെ ഇത്തിരിയിടത്തിൽ ഒത്തിരി സ്വപ്നത്തെ അടുക്കോടെ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു അവൾ. ചുമരോരത്തെ മേശപ്പുറത്ത് ചാരിവെച്ച ഒന്നുരണ്ടു പടങ്ങൾ,
ഒരു ബുദ്ധ വിഗ്രഹം.
ചുമരലമാരിയിൽ അടുക്കോടെ സൂക്ഷിച്ച പുസ്തകങ്ങൾ.
ചന്ദനം മണക്കുന്ന തുണിയലമാര…

മകന്റെ വിവാഹത്തോടെ സുരഭി ഇത്തിരികൂടി ഒതുങ്ങി പോയെന്നു അയാൾക്കിടക്ക് തോന്നിയിരുന്നു. സുനിലിലിനോടും ഭാര്യ രമ്യയോടും ഒത്തിരി സ്നേഹമായിരുന്നെങ്കിൽ പോലും മുഴുവൻ നേരവും സ്വന്തം മുറിയിൽ ഒതുങ്ങി കൂടി..
ഇപ്പോൾ ചെന്നാലും ആ മുറിയിൽ എന്തിലെങ്കിലും തിരക്കിലായിരിക്കും അവൾ..
കിടക്കവിരികൾ മാറ്റിയും, മേശ അടുക്കിയും, പുസ്തകങ്ങൾ പൊടിതട്ടിയും സുരഭി ആ മുറിയിലൊതുങ്ങി.
എന്തിനാ നീയിങ്ങിനെ ഇവിടെ മാത്രം മോളെ ………….?
ആ ചോദ്യത്തിനുത്തരം ചിരിയായിരുന്നു ..
പിന്നെ ചിലപ്പോഴൊക്കെ പറയും ..
ദിനേട്ടൻ ഉള്ളപ്പോൾ എനിക്ക് ഈ മുറി ഒരു ഓഫീസായി തോന്നിയിരുന്നു, ഏട്ടന്റെ ഫയലുകൾ, വിയർപ്പ് , കിതപ്പ്, ദേഷ്യം.
ഒക്കെ ഇവിടെയുണ്ട് ഒാപ്പേ….

എനിക്കാശ്വാസം തരുന്നത് ഇവിടത്തെ ഏട്ടന്റെ ഓരോരോ സാധനങ്ങളും… ദിനേട്ടന്റെ മണം പുരണ്ട കാറ്റും ആണ് ..
ദിനേട്ടൻ ഇല്ലാതായപ്പോൾ.. ഭാവിയെ കുറിച്ചുള്ള ഭീതി, ചങ്കിടിപ്പ്, സങ്കടം, കണ്ണീര്…..സുനിയെ കുറിച്ചുള്ള പ്രതീക്ഷ, സ്വപ്നങ്ങൾ…

ഇപ്പോൾ ഒന്നും ചെയ്യാനില്ല ഒാപ്പേ……. ഈ മുറി മാത്രം ബാക്കിയായി..
കുറെ കടലാസ്സും.. അതിനൊപ്പം ആണ് താമസം.

ഇപ്പോൾ സുരഭിയുടെ വിയോഗം കൊണ്ട് നൊന്തുപോയ നെഞ്ചമർത്തി അയാൾ മനസിലോർത്തു… പെട്ടെന്ന് അവിടന്ന് പോന്നത് തെറ്റായി.. സുനിയെ തനിച്ചാക്കി ഉടനെ പോരണ്ടായിരുന്നു. അവനെ സമാധാനിപ്പിച്ചു രണ്ടു ദിവസംകൂടി അവിടെ നിൽക്കേണ്ടതായിരുന്നു. അവൻ തനിച്ചാവില്ലേ ആ വീട്ടിൽ.

അന്നത്തെ സങ്കടക്കടൽ താണ്ടി നേരം വെളുത്തതും അയാൾ അതികാലേ അങ്ങോട്ട്‌ പുറപ്പെട്ടു.
പടിക്കൽ എത്തുമ്പോഴേ ചങ്കിടിപ്പ് കൂടി കൊണ്ടിരുന്നു.
ഹൃദയത്തിൽ എന്തോ കൊളുത്തി വലിക്കും പോലെ.
മരണം ശൂന്യമാക്കിയ അവളുടെ മുറിയുടെ നേർക്ക്‌ നോക്കാൻ പോലും ആകെയൊരു പരവേശം.
പടിക്കൽ ആട്ടോ ഇറങ്ങുമ്പോൾ അയാൾ മനസ്സിനെ ധൈര്യപ്പെടുത്തി കൊണ്ട് മനസ്സിലോർത്തു – സുനിയെ ആശ്വസിപ്പിക്കേണ്ടത് തന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം ആണ്.
അമ്മയുടെ മരണം കൊണ്ട് നീറിയ നെഞ്ചോടെ പാവം അവൻ എവിടേലും ഒടിഞ്ഞു തൂങ്ങി ഇരിപ്പാവും…

മുറ്റത്തേക്കു കടന്ന അയാൾ ഒന്ന് അന്ധാളിച്ചു.. !
നടുമുറ്റത്ത് കമിഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന സുരഭിയുടെ ബുദ്ധ വിഗ്രഹമാണ് ആദ്യം അയാളുടെ കണ്ണിലുടക്കിയത്..അയാൾ പരിഭ്രത്തോടെ ചുറ്റിലും നോക്കി..

സുരഭിയുടെ കട്ടിലും, പുസ്തക അലമാരയും ഉമ്മറത്ത് ചിതറി കിടക്കുന്നു.
കൂട്ടത്തില്‍ കമിഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന ദിനേശിന്റെ മാലയിട്ട ഫോട്ടോ.. വെള്ള പൂശുന്ന പണിക്കാരന് നിർദേശം കൊടുത്തുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന സുനിലിനു പിന്നിൽ രമ്യ സുരഭിയുടെ അലമാരി പരതുന്നു………..

അതേയ് ആ കട്ടിൽ ചായ്പ്പിലെക്കോ സ്റ്റോറിലെക്കോ മാറ്റിയിടാം. അലമാരയിലെ സാധനങ്ങൾ മുഴുവനും കളഞ്ഞോളൂ………. ഇതും പറഞ്ഞു തിരിഞ്ഞ സുനിൽ അയാളെ കണ്ടു ഒന്ന് പരുങ്ങി… മാമൻ ഇരിക്കൂ… ഞാനിപ്പോൾ വരാം. ചടങ്ങിനു ആളുകൾ വരുന്നതല്ലേ.. ഒന്ന് പെയിന്റ് അടിക്കാമെന്ന് കരുതി..

വിയർപ്പു ചാലിട്ടൊഴുകിയമുഖത്തുനിന്നും കണ്ണീര്‍ ഒഴുകിപ്പോയത്‌ ആരും അറിയാതിരിക്കട്ടെ. മരണം കൊണ്ട് ആരിലും ഒരു നഷ്ടവും സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ല എന്ന അറിവിൽ നിന്നയാൾ ചുറ്റിലും നോക്കി. ശ്വാസം നിലയ്ക്കുംവരെ മാത്രം ‘വേണ്ടപ്പെട്ടവർ’ ആകുന്ന സമസ്യയാണ് ജീവിതം എന്നയാൾ അപ്പോളാണ് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്.

അയാൾ കുനിഞ്ഞു കൊണ്ട് ആ വിഗ്രഹം എടുത്തു മേൽമുണ്ട്‌ കൊണ്ട് മണ്ണ് തൂത്തു കളഞ്ഞു… സുരഭിയുടെ മരണ മണം പുരണ്ട ബുദ്ധന്റെ മുഖത്തു അപ്പോൾ മരണത്തിന്റെ പരിഹാസം നിറഞ്ഞൊരു നിസ്സംഗത കത്തി നിന്നിരുന്നു……………………..

About Mahitha Bhaskaran

മുപ്പതു വര്‍ഷമായി ഗള്‍ഫില്‍ വീട്ടമ്മയാണ് കവിതകളും കഥകളും എഴുതുന്നു ആദ്യം ഗള്‍ഫ് വോയ്സ് എന്ന മാസികയില്‍ ആണ് എഴുതി തുടങ്ങിയത് പന്നീട് പല ഓണ്‍ ലൈന്‍[സോഷ്യല്‍ മീഡിയ കളില്‍ ]എഴുതി സജ്ജീവമായി എഴുത്തിലേക്ക്‌ തിരിഞ്ഞു.ഒരു കവിതാസമാഹാരം പുറത്തിറക്കി രണ്ടാമത്തെ കഥാ സമാഹാരം ജനുവരിയില്‍ പുറത്തിറങ്ങുന്നു. യു ഏ ഈ ലാണ് [ദുബായ് ] കുടുംബത്തോടൊപ്പം താമസം.

Check Also

ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ

അടുക്കള വാതിക്കൽ വന്ന് നിന്ന് ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ പറഞ്ഞു ;  ” തിന്നാൻ താ അമ്മേ .. വിശക്കുന്നു.” മുറ്റത്ത് വീണുകിടന്നിരുന്ന മാവിലകളിൽ നല്ലത് നോക്കി ഒരെണ്ണമെടുത്ത് പല്ലു തേച്ചയുടനെ പതിവിനുവിപരീതമായി വിശപ്പിന്റെ വിളി വന്നു ഉണ്ണിക്കുട്ടന്. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ തൊടിയിലൊക്കെ ഇറങ്ങി നടക്കുന്നഉണ്ണിക്കുട്ടനെ, അമ്മ മൂന്നാല് വിളി വിളിയ്ക്കണം പ്രാതല് കഴിയ്ക്കാൻ.  അമ്മ ആവി പറക്കുന്ന ഇഡ്‌ലി , അതിന്റെ ചെമ്പിൽ നിന്നും തട്ടോടു കൂടി പുറത്തേയ്‌ക്കെടുത്തു. അതും നോക്കിതാടിയ്ക്ക് കയ്യും കൊടുത്ത് ചുളിഞ്ഞ മുഖവുമായി ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ കൊരണ്ടിയിൽ ഇരുന്നു. ചെക്കന് ക്ഷമകെട്ടിരിയ്ക്കുന്നു. അമ്മ ഉണ്ണിക്കുട്ടന് നേരെ അവന്റെ വട്ടപ്പാത്രം നീട്ടി. അത്‌ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ മാത്രം പാത്രമാണ്. അതിലല്ലാതെ ആഹാരം കഴിച്ചതായി ഉണ്ണിക്കുട്ടന് ഓർമയില്ല. പാത്രം മടിയിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ച് വച്ച് ഉണ്ണിക്കുട്ടൻഅതിലേക്ക് നോക്കി. ആവി പറത്തിക്കൊണ്ട് , വെളുത്ത് സുന്ദരന്മാരായ മൂന്ന് ഇഡ്‌ലിക്കുട്ടന്മാർ.  അരികിൽ ഒരുചെറിയ പഞ്ചസാരക്കുന്ന്. ചുറ്റും ചിതറിക്കിടക്കുന്ന പഞ്ചാസാരത്തരികളിൽ ചൂണ്ടുവിരൽക്കൊണ്ട് തൊട്ട്ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ വായിലേക്ക് വച്ചു. വിശപ്പിന് ഒരു ആശ്വാസം എന്ന കണക്ക്. ചൂട് മുഴുവൻ ആറുന്നത് വരെ  കാത്തിരിയ്ക്കാൻ ഉണ്ണിക്കുട്ടന് ക്ഷമയില്ലായിരുന്നു. മെല്ലെ ഊതി ചെറിയ ചെറിയ കഷണങ്ങളാക്കിപഞ്ചസാരയിൽ തൊട്ട് ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ കഴിപ്പ് തുടങ്ങി. രണ്ടെണ്ണം തീർന്ന് മൂന്നാമത്തേതിൽ കൈ വയ്ക്കുമ്പോൾഉണ്ണിക്കുട്ടൻ വിറക് കത്തിച്ച് അടുപ്പിലേക്ക് വെള്ളം നിറച്ച കലം വയ്ക്കുന്ന അമ്മയെ ഒന്ന് നോക്കി.  ഒന്നുകൂടെ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നൊരു ആഗ്രഹം. ആഗ്രഹം കൊണ്ട് മാത്രമല്ല ഉണ്ണിക്കുട്ടന് വിശപ്പ്അടങ്ങിയിരുന്നില്ല. അവന്റെ മനസ്സ് അറിഞ്ഞെന്ന വണ്ണം അമ്മ ചോദിച്ചു; ” ഒരെണ്ണം കൂടെ തരട്ടെ ഉണ്ണീ..” വയറും മനസ്സും വേണം എന്ന് പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഉണ്ണി പക്ഷെ പറഞ്ഞു ; ” വേണ്ടാമ്മേ .. വയറ് നിറഞ്ഞു..” വിദഗ്ദ്ധമായി മറച്ചുപിടിച്ച ഒരു ആശ്വാസം അമ്മയിൽ വിടരുമെന്ന് ഉണ്ണിയ്ക്ക് ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മയ്ക്ക് നേരെപാത്രം നീട്ടി പകരം അമ്മ നൽകിയ കട്ടൻകാപ്പിയുമായി ഉണ്ണി അടുക്കളമുറ്റത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി. അവിടെ ഒരുചെറിയ പാറക്കല്ലിന് മുകളിലായി അവൻ ഇരുന്നു. കുഞ്ഞ്  കിളികൾക്കും മറ്റുമായി ഒരു ചെറിയ പാത്രത്തിൽ അമ്മഅരിയിട്ട് വച്ചിരിയ്ക്കുന്നു. അത്‌ കൊത്തിപ്പെറുക്കാൻ എന്ന വണ്ണം കുറേ കരിയിലക്കിളികൾ കലപില ശബ്ദംഉണ്ടാക്കി അവിടെ ചുറ്റിനടപ്പുണ്ട്. അവയെ നോക്കി കാപ്പിയും കുടിച്ചിറക്കുമ്പോൾ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ മുഖത്തൊരുകുസൃതിച്ചിരി.  ഉണ്ണിക്കുട്ടനറിയാം.. ഇനി ആ പാത്രത്തിൽ ബാക്കിയുള്ളത്.. അത് അമ്മയുടെ പങ്കാണ്. കൂടിവന്നാൽരണ്ടെണ്ണമുണ്ടാകും. തന്റെ വയറ് നിറഞ്ഞോ എന്ന ഉത്ക്കണ്ഠ അമ്മയ്ക്കുണ്ട്. ഒന്നുകൂടെ വേണം എന്ന്പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ അമ്മ തരാതിരിയ്ക്കില്ല. പക്ഷെ അമ്മ പട്ടിണിയാകും. ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഒരുനീർത്തിളക്കം. അത്  മായിച്ചുകൊണ്ട് ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ അടുക്കള വാതുക്കൽ ചെന്ന് ഒന്ന് എത്തിനോക്കി. അടുപ്പിലെ തീ അണയുന്നുണ്ടോഎന്ന് നോക്കി ഒരു ആകുലതയോടെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ഇഡ്‌ലി നുള്ളിക്കഴിയ്ക്കുന്ന അമ്മ.  ഉണ്ണിക്കുട്ടന് വയറ് നിറഞ്ഞ സംതൃപ്തി.

One comment

  1. വായിച്ചപ്പോൾ മരണം നടന്ന സുരഭിയുടെ വീട്ടിലെത്തിയ പ്രതീതിയായിരുന്നു അത്രയ്ക്ക് മനോഹരമായ എഴുത്ത് ഒപ്പം ചിന്തിപ്പിക്കുന്നു എന്നെയും ……മരണം കൊണ്ട് ആരിലും ഒരു നഷ്ടവും സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ല എന്ന അറിവിൽ നിന്നയാൾ ചുറ്റിലും നോക്കി…..!!!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *