കുട

കുട –

കൊതിച്ചൊരു

കുട്ടിയായിരുന്നു ഞാൻ,

ചുവന്ന പുള്ളിക്കുട

സ്വപ്നം കണ്ടപ്പോൾ,

കറുപ്പിൻ മഹിമ

വാനോളം നിവർത്തിയ

അച്ഛന്റെ കണ്ണിൽ,

നിസ്സ്വതയുടെ

ചുവന്ന പൊട്ടുകൾ….

ഇന്ന് –

വിരലോളം പോന്ന

വയലറ്റ് കുട

തലയ്ക്കു മീതേ

നീർത്തി നടക്കവേ,

കുന്നോളം

വളർന്ന വേനലും,

കടലോളം

പരന്ന പ്രളയവും,

കുടയ്ക്കുള്ളിൽ

നിഴൽക്കൂട്ടായ്….

പുതിയ പാഠങ്ങൾ

ജീവിതത്താളിൽ;

കറുപ്പിന്റെ പെരുമ,

കണ്ണിനെ ചുവപ്പിച്ച

ആ രാസവിദ്യ…..

ഒക്കെയും

ചലനചിത്രങ്ങൾ…..