ചേതസ്സ് സത്യമേവ ജയതേ നാനൃതം
തിരമാലയ്ക്കൊരു ദുഃഖം
തീരാതുള്ളൊരു ദുഃഖം
തീരത്തണയും നേരത്തെത്തും
തല തല്ലുന്നതിൽ ദുഃഖം.
ഒരു കാറ്റൊഴുകി വരുന്നേരം
മറുകാറ്റോങ്ങിയടിക്കുന്നു
തിരയുടെ നെഞ്ചിൽപ്പിടയും നോവുകൾ
കരയുടെ മാറിൽപ്പടരുന്നു.
അലറും നോവായ് കടലാഞ്ഞെത്തി
കരയുടെ നെഞ്ചിൽച്ചിതറുമ്പോൾ
തിരയുടെ തേങ്ങലിൽ നെഞ്ചകമുരുകി
കര ചൊല്ലുന്നു : “പിരിയില്ല”.
കക്കകൾ, കല്ലുകൾ, കാണാപ്പൊന്നുകൾ
കരൾ കടയുമ്പൊഴുമവനേകി,
കടലിൻ പിൻവിളി കാതോർക്കുമ്പോൾ
തിരയോതുന്നു : “മറക്കില്ല”.