അറിയാത്ത നോവുകള്‍

ഇന്നും ഫോണ്‍ബില്‍ അടയ്ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോയെന്ന നിരാശ ആനന്ദിനെ വല്ലാതെ വിഷമിപ്പിച്ചു. ശ്രേയ വന്നിട്ട് ഒരാഴ്ച കഴിയുന്നു. ഇതുവരെ ഒരു മൊബൈല്‍ വാങ്ങിക്കൊടുക്കാന്‍ പറ്റിയില്ല. കുഞ്ഞിനുള്ള സാധനങ്ങള്‍ അടുത്ത സൂപ്പര്‍ മാര്‍ക്കറ്റില്‍ നിന്നും രാത്രി കറക്കത്തിനിടയില്‍ വാങ്ങും. എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാനുണ്ടെങ്കില്‍ അന്ന് പിന്നെ കമ്പനിയില്‍ നിന്നു തിരിയാന്‍ കഴിയാത്തത്ര ജോലിത്തിരക്കാവും. നാളെ എന്തായാലും അടയ്ക്കണം എന്ന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു. ഇനിയും കുറെ സമയമെടുക്കും വീടെത്താന്‍. ഒന്ന് വിളിക്കാനും കഴിയുന്നില്ലല്ലോ എന്നോര്‍ത്തു അയാള്‍ നിരാശനായി.

കുഞ്ഞും അവളും ഇവിടവുമായി പരിചയപ്പെട്ടു വരുന്നതേ ഉള്ളു. അടുത്ത് കൂട്ടുകാരും ഒന്നുമില്ല. അവളുടെ ഉറ്റസുഹൃത്ത് രമ്യ അല്പം ദൂരെയാണ്. വേഗം അങ്ങെത്തണമെന്ന ചിന്തയില്‍ അല്പം സ്പീഡില്‍ തന്നെ കാറോടിച്ചു.

പുതിയ ചുറ്റുപാടില്‍ കുഞ്ഞ് വളരെ അസ്വസ്ഥയാണ്. ഉറക്കം കുറവ്, കരച്ചില്‍ ഇവയൊക്കെ കൊണ്ട് ശ്രേയയും ആകെ ക്ഷീണിതയായി. ഒരാഴ്ചകൊണ്ട് തന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ ഉണ്ടായ മാറ്റത്തിന്‍റെ വൈരുദ്ധ്യം അവള്‍ക്കു തന്നെ അത്ഭുതമായിതോന്നി. കുഞ്ഞിനെ നോക്കാന്‍ അമ്മയും അനുജത്തിയും ഒക്കെ . ജോലിയ്ക്ക് പോയിരുന്നതുകൊണ്ട് അധികം പണി വീട്ടിലും ഇല്ല. അങ്ങനെ സ്വതന്ത്രയായി പാറി നടന്ന താന്‍ ഈ നാല് ചുമരുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിയോടാന്‍ പലതവണ ആഗ്രഹിച്ചുപോയി എന്നത് ആനന്ദിനോടുള്ള സ്നേഹക്കുറവാണോ എന്ന ചിന്ത മനസ്സില്‍ ഒരു തീക്കനലായി. എല്ലാ പ്രവാസിവീട്ടമ്മമാരും ഇങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെയാവും. പതിയെ ശീലമാകുന്നതും കുറെയേറെ സഹിക്കുന്നതും.

“മോള്‍ കുറെ നാളുകള്‍ കൂടി ഇന്ന് നല്ല സന്തോഷത്തിലാണല്ലോ .”
“വാവയ്ക്ക് മീമീ കൂട്ടി ചോറ് തരട്ടെ അമ്മ ?”

മറുപടിയെന്നോണം അവള്‍ മോണ കാട്ടി ചിരിച്ചു.

“കുറുമ്പി , കണ്ടില്ലേ അവളുടെ കുച്ചരിപ്പല്ല് , അമ്മേ കടിക്കാന്‍ “. അവള്‍ ചിരി തുടര്‍ന്നു.

ശ്രേയ നന്നായി വെന്ത ചൂട് ചോറും പരിപ്പുകറിയും മീനും പാത്രത്തിലാക്കി കൊണ്ടു വന്നു. മോള്‍ പരിഭവം ഒന്നും കാട്ടാതെ വയറു നിറയെ കഴിച്ചു. സമയത്തെക്കുറിച്ചൊന്നും ഒരു വേവലാതിയും ഇല്ല . സമയം അതിന്‍റെ പാട്ടിനും ഞാന്‍ എന്‍റെ പാട്ടിനും എന്ന ചിന്തയിലായിരുന്നൂ ശ്രേയ . കുഞ്ഞിനെ ഉറക്കാം കൂടെ അവള്‍ക്കും അല്പം മയങ്ങാം എന്ന് കരുതി രണ്ടാളും കിടക്കയിലേയ്ക്ക് പോയി.

ഹോ, ഈ നശിച്ച ട്രാഫിക്‌. ഒരു പ്രവാസിയുടെ ആയുസ്സിന്‍റെ പകുതിയും കാര്‍ന്നു തിന്നുന്നത് ഈ ട്രാഫിക്‌ തന്നെ എന്ന് പിറുപിറുത്തു ആനന്ദ് റേഡിയോ ഓണ്‍ ചെയ്തു. മരുഭൂമിയിലെ കൊടുംചൂടിലെ ചാറ്റല്‍ മഴപോലെയാണ് ഇവിടത്തെ എഫ് .എം സ്റ്റേഷനുകള്‍. ‘ഒരു ചെമ്പനീര്‍ പൂവിറുത്തു ഞാനോമലേ ……. ‘റേഡിയോയിലൂടെ ഒഴുകിയെത്തിയ ഗാനം കേട്ടപ്പോള്‍ മനസ്സൊന്നു ശാന്തമായ പോലെ. ” ശ്ശെ, ഇതാണ് കുഴപ്പം. ഏതെങ്കിലും പാട്ട് ആസ്വദിക്കുന്നു എന്ന തോന്നിയാല്‍ പെട്ടെന്ന് നിര്‍ത്തിക്കളയും. ഓ , വാര്‍ത്തകളുടെ സമയം . ഷാര്‍ജയില്‍ ഗ്യാസ് ലൈനില്‍ ലീക്ക്. എന്നും കേള്‍ക്കാം ഓരോ തീപിടിത്തങ്ങള്‍ എന്ന് മനസ്സില്‍ ചിന്തിച്ചു. പെട്ടെന്ന് ആനന്ദിന്റെ ചിന്തകളിലേയ്ക്ക് തീക്കനല്‍ പാറിച്ചുകൊണ്ട്‌ താന്‍ താമസിക്കുന്ന കെട്ടിടത്തിന്‍റെ പേര് വാര്‍ത്തയിലൂടെ കേട്ടൂ.

ആനന്ദിന് എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് ഒരു എത്തുംപിടിയും കിട്ടുന്നില്ല. ഒരു ദുരന്തത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന്‍പോലും അയാള്‍ക്ക്‌ കഴിഞ്ഞില്ല. ആ ചിന്തപോലും അയാളെ ജീവശ്ചവം ആക്കും. അവളെ ഒന്ന് വിളിക്കാന്‍ പോലും കഴിയുന്നില്ലല്ലോ. ചില അവസ്ഥകള്‍ മനുഷ്യന്‍ എത്ര നിസ്സാരന്‍ ആണെന്ന് അവനെ പഠിപ്പിക്കുന്നു . പൈപ്പ് ലൈനില്‍ ക്കൂടിയാണ് ഗ്യാസ് എത്തുന്നത്. അതില്‍ ലീക്ക് വന്നാല്‍ ഓരോ നിമിഷവും ആപത്ഘട്ടം അടുത്ത് വരുന്നൂ എന്നര്‍ത്ഥം . ഇനിയും കുറച്ചു സമയം കൂടി എടുക്കും അവിടെ എത്താന്‍. ആള്‍ക്കാരെയൊക്കെ ഒഴിപ്പിച്ചെന്നു പറഞ്ഞു. പക്ഷെ അങ്ങനെ എങ്കില്‍ ഏതു വിധേനയും അവള്‍ എന്നെ അറിയിക്കാതിരിക്കുമോ ? മൊബൈല്‍ എടുത്തു ഒന്നുകൂടി നോക്കി . വല്ല മിസ്സ്ഡ് കാളും ? ദൈവമേ , ഇത് വാച്ച് മാന്റെ നമ്പര്‍ ആണല്ലോ. ഇതെപ്പോള്‍ ? ഓഹോ, ഞാന്‍ മറ്റൊരു കാളില്‍ ആയിരുന്നല്ലോ. ഓരോ നിമിഷങ്ങളേയും ആനന്ദ് ശപിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

” ഹലോ , ഭായീ , ആനന്ദ് ആണ് ”
” ഞാന്‍ വിളിച്ചിരുന്നല്ലോ , ഫാമിലി ഇവിടെ ഇല്ലേ ?”
ഒരു ഇടിത്തീ പോലെ വാക്കുകള്‍.

“അവര്‍ അവിടെ ഉണ്ട് ” എങ്ങനെയെങ്കിലും പറഞ്ഞു ഒപ്പിച്ചു.
“ഉണ്ടോ ??” അയാളുടെ മറുചോദ്യത്തിലെ അന്ധാളിപ്പ് ആനന്ദ് വായിച്ചു. ഓരോ നിമിഷവും പൊട്ടിത്തെറിക്കാന്‍ പാകത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്ന കെട്ടിടത്തിലേയ്ക്ക് ആരെയും കടത്തിവിടുന്നില്ല എന്ന് അയാള്‍ പറഞ്ഞു. ആനന്ദിന് ശരീരമാകെ തളരുന്ന പോലെ തോന്നി. ബോധം മറയുന്ന പോലെ . വണ്ടി റോഡിന്‍റെ വശത്തേയ്ക്ക് നീക്കി അയാള്‍ തളര്‍ന്നുകിടന്നു. കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. താന്‍ കണ്ട സ്വപ്നങ്ങള്‍ ……. !!!!!

പോലീസിന്‍റെ സൈറന്‍ ആണ് ആനന്ദിനെ ഉണര്‍ത്തിയത്. പോലീസുകാര്‍ വളരെ നല്ല ആള്‍ക്കാര്‍ ആണ്. ഒരാള്‍ ഇറങ്ങി വന്നു എന്തുണ്ടായി എന്ന് അന്വേഷിച്ചു . ആകെ വിയര്‍ത്തു കുളിച്ചിരുന്നു ആനന്ദ്. നടന്നതൊക്കെ ആനന്ദ് പറഞ്ഞു. ആനന്ദിന്റെ ഫോണ്‍ ചിലച്ചു. വാച്ച്മാന്‍റെ മിസ്സ്ഡ്കാള്‍. പോലീസുകാരന്‍ ആനന്ദിനെ പിന്‍സീറ്റില്‍ ഇരുത്തി വണ്ടി എടുത്തു. പറഞ്ഞിടത്ത് വണ്ടി എത്തി. ആള്‍ക്കാര്‍ ഒക്കെ കൂടിയിട്ടുണ്ട്. അരമണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞു അകത്തേയ്ക്ക് വിടാമെന്ന് അറിയിച്ചിട്ടുണ്ട് . ശ്രേയയും കുഞ്ഞും …….. ആനന്ദ് സീറ്റിലേയ്ക്ക് ചാഞ്ഞു കണ്ണടച്ചിരുന്നു.

ഏട്ടാ , ഏട്ടാ എന്തെ ഇത്രേം വൈകിയേ ? തുറക്കൂ . ഞെട്ടിപ്പിടഞ്ഞു തലയുയര്‍ത്തി നോക്കി. ശ്രേയയും കുഞ്ഞും .
” എട്ടന് ഒരു സര്‍പ്രൈസ് നല്‍കാന്‍ ഇരിക്യായിരുന്നൂ. ഞാനിപ്പോള്‍ എത്തിയതേ ഉള്ളു. ഏട്ടന്‍ വൈകീത്‌ കൊണ്ട് രമ്യ പോയി.”
നോവുന്ന മനസ്സിനെ അലിയിക്കുന്ന ചില നിമിഷങ്ങള്‍. എന്ത് വികാരങ്ങളാണ് മനസ്സിലൂടെ പായുന്നത് ? ആനന്ദ് കാറില്‍ നിന്നിറങ്ങി കുഞ്ഞിനെ എടുത്തു . ശ്രേയയെയും നെഞ്ചോട്‌ ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചു.

About സര്‍ഗ്ഗ റോയ്

തിരുവനന്തപുരം ജില്ലയിൽ മണമ്പൂർ ജനനം. ഷാർജയിൽ ഭർത്താവും കുടുംബവുമായി കഴിയുന്നു. അധ്യാപികയാണ്. താഴ്‌വാരങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ എന്ന സഞ്ചാരകൃതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. യു ഏ ഇ യിലെ കലാ സംസ്കാരിക പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ മുൻനിരയിൽ സജീവ സാന്നിധ്യം.

Check Also

ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ

അടുക്കള വാതിക്കൽ വന്ന് നിന്ന് ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ പറഞ്ഞു ;  ” തിന്നാൻ താ അമ്മേ .. വിശക്കുന്നു.” മുറ്റത്ത് വീണുകിടന്നിരുന്ന മാവിലകളിൽ നല്ലത് നോക്കി ഒരെണ്ണമെടുത്ത് പല്ലു തേച്ചയുടനെ പതിവിനുവിപരീതമായി വിശപ്പിന്റെ വിളി വന്നു ഉണ്ണിക്കുട്ടന്. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ തൊടിയിലൊക്കെ ഇറങ്ങി നടക്കുന്നഉണ്ണിക്കുട്ടനെ, അമ്മ മൂന്നാല് വിളി വിളിയ്ക്കണം പ്രാതല് കഴിയ്ക്കാൻ.  അമ്മ ആവി പറക്കുന്ന ഇഡ്‌ലി , അതിന്റെ ചെമ്പിൽ നിന്നും തട്ടോടു കൂടി പുറത്തേയ്‌ക്കെടുത്തു. അതും നോക്കിതാടിയ്ക്ക് കയ്യും കൊടുത്ത് ചുളിഞ്ഞ മുഖവുമായി ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ കൊരണ്ടിയിൽ ഇരുന്നു. ചെക്കന് ക്ഷമകെട്ടിരിയ്ക്കുന്നു. അമ്മ ഉണ്ണിക്കുട്ടന് നേരെ അവന്റെ വട്ടപ്പാത്രം നീട്ടി. അത്‌ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ മാത്രം പാത്രമാണ്. അതിലല്ലാതെ ആഹാരം കഴിച്ചതായി ഉണ്ണിക്കുട്ടന് ഓർമയില്ല. പാത്രം മടിയിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ച് വച്ച് ഉണ്ണിക്കുട്ടൻഅതിലേക്ക് നോക്കി. ആവി പറത്തിക്കൊണ്ട് , വെളുത്ത് സുന്ദരന്മാരായ മൂന്ന് ഇഡ്‌ലിക്കുട്ടന്മാർ.  അരികിൽ ഒരുചെറിയ പഞ്ചസാരക്കുന്ന്. ചുറ്റും ചിതറിക്കിടക്കുന്ന പഞ്ചാസാരത്തരികളിൽ ചൂണ്ടുവിരൽക്കൊണ്ട് തൊട്ട്ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ വായിലേക്ക് വച്ചു. വിശപ്പിന് ഒരു ആശ്വാസം എന്ന കണക്ക്. ചൂട് മുഴുവൻ ആറുന്നത് വരെ  കാത്തിരിയ്ക്കാൻ ഉണ്ണിക്കുട്ടന് ക്ഷമയില്ലായിരുന്നു. മെല്ലെ ഊതി ചെറിയ ചെറിയ കഷണങ്ങളാക്കിപഞ്ചസാരയിൽ തൊട്ട് ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ കഴിപ്പ് തുടങ്ങി. രണ്ടെണ്ണം തീർന്ന് മൂന്നാമത്തേതിൽ കൈ വയ്ക്കുമ്പോൾഉണ്ണിക്കുട്ടൻ വിറക് കത്തിച്ച് അടുപ്പിലേക്ക് വെള്ളം നിറച്ച കലം വയ്ക്കുന്ന അമ്മയെ ഒന്ന് നോക്കി.  ഒന്നുകൂടെ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നൊരു ആഗ്രഹം. ആഗ്രഹം കൊണ്ട് മാത്രമല്ല ഉണ്ണിക്കുട്ടന് വിശപ്പ്അടങ്ങിയിരുന്നില്ല. അവന്റെ മനസ്സ് അറിഞ്ഞെന്ന വണ്ണം അമ്മ ചോദിച്ചു; ” ഒരെണ്ണം കൂടെ തരട്ടെ ഉണ്ണീ..” വയറും മനസ്സും വേണം എന്ന് പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഉണ്ണി പക്ഷെ പറഞ്ഞു ; ” വേണ്ടാമ്മേ .. വയറ് നിറഞ്ഞു..” വിദഗ്ദ്ധമായി മറച്ചുപിടിച്ച ഒരു ആശ്വാസം അമ്മയിൽ വിടരുമെന്ന് ഉണ്ണിയ്ക്ക് ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മയ്ക്ക് നേരെപാത്രം നീട്ടി പകരം അമ്മ നൽകിയ കട്ടൻകാപ്പിയുമായി ഉണ്ണി അടുക്കളമുറ്റത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി. അവിടെ ഒരുചെറിയ പാറക്കല്ലിന് മുകളിലായി അവൻ ഇരുന്നു. കുഞ്ഞ്  കിളികൾക്കും മറ്റുമായി ഒരു ചെറിയ പാത്രത്തിൽ അമ്മഅരിയിട്ട് വച്ചിരിയ്ക്കുന്നു. അത്‌ കൊത്തിപ്പെറുക്കാൻ എന്ന വണ്ണം കുറേ കരിയിലക്കിളികൾ കലപില ശബ്ദംഉണ്ടാക്കി അവിടെ ചുറ്റിനടപ്പുണ്ട്. അവയെ നോക്കി കാപ്പിയും കുടിച്ചിറക്കുമ്പോൾ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ മുഖത്തൊരുകുസൃതിച്ചിരി.  ഉണ്ണിക്കുട്ടനറിയാം.. ഇനി ആ പാത്രത്തിൽ ബാക്കിയുള്ളത്.. അത് അമ്മയുടെ പങ്കാണ്. കൂടിവന്നാൽരണ്ടെണ്ണമുണ്ടാകും. തന്റെ വയറ് നിറഞ്ഞോ എന്ന ഉത്ക്കണ്ഠ അമ്മയ്ക്കുണ്ട്. ഒന്നുകൂടെ വേണം എന്ന്പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ അമ്മ തരാതിരിയ്ക്കില്ല. പക്ഷെ അമ്മ പട്ടിണിയാകും. ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഒരുനീർത്തിളക്കം. അത്  മായിച്ചുകൊണ്ട് ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ അടുക്കള വാതുക്കൽ ചെന്ന് ഒന്ന് എത്തിനോക്കി. അടുപ്പിലെ തീ അണയുന്നുണ്ടോഎന്ന് നോക്കി ഒരു ആകുലതയോടെ കയ്യിലിരിയ്ക്കുന്ന ഇഡ്‌ലി നുള്ളിക്കഴിയ്ക്കുന്ന അമ്മ.  ഉണ്ണിക്കുട്ടന് വയറ് നിറഞ്ഞ സംതൃപ്തി.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *